Marta to przykład dojrzałej kobiety, która czerpie radość z patrzenia na siebie jak i z tego, że inni patrzą na nią. Dołożyłem starań aby wydobyć z nią cechy, o istnienie których sama się nie podejrzwała.
Dziś będzie o sesji z Martą. Żeby Cię nie denerwować uspokajam: wąż miał postać tatuażu. Był piękny, groźny i wielki. Tak go zapamiętałem.
Zaczęliśmy późno bo jak pamiętam miałem kłopot z dojechaniem i trafieniem. Musisz wiedzieć, że przyjeżdżam do osoby, którą fotografuję. Taką mam metodę pracy i działa doskonale. Większość osób dobrze czuje się u siebie a ja nie jest traktowany jak intruz a jak dostojny gość. Poza tym mam dostęp do Twojej szafy!
Zaczęliśmy późno. Ale i późno skończyliśmy.
Marta to dojrzała kobieta o charakterystycznej urodzie. Przez cały czas sesji jak i długo po niej pytała mnie, gdzie jest ta kobieca zmysłowość, którą ja widzę. Jednak wydobyłem ją czego dowodem jest reakcja na jej fotografie na mojej stronie Facebook “Fotografia kobieca“.
Marta przygotowała kilka strojów. Bardzo dobrze, że nie było ich za dużo. Na początek zawsze preferuję koszulę lub podkoszulek – najlepiej biały – i jeansy. To luźny ale wyrazisty strój. Od niego zaczynam i na nim kończę. Dzięki swojej wyrazistości widać, jak bardzo kobieta jest odmieniona po sesji – swobodna, pewna siebie, radosna, chętna na więcej zdjęć.
Pozostałe stroje to ciemne suknie oraz kilka rodzajów kolczyków. Suknie różniły się krojem oraz zakresem odsłonięcia pleców i ramion. Finałem była biała koszulka, która została zmysłowo zsuięta z jednego ramienia aby właśnie pokazać węża.
Końcowy absolutnie akcent to portret z kotem. Kotów było kilka jednakże ten był najbardziej chętny do pozowania.
Koci portret został wykonany ponownie w jeansach i koszuli. To – jak już wspominałem – klasyczny motyw, który stosuję.
Sesja była podzielona na rodzinną i kobiecą. Fotografowałem z przerwami, aby dać moim modelom chwilę wytchnienia. Przecież stali po raz pierwszy przed moim obiektywem. Ale poradzili sobie wspaniale.
Kiedy wykonaliśmy założenia sesji rodzinnej zajęliśmy się gwiazdą wieczoru. Młodzież zaś już wyczerpana zajęła się swoimi sprawami. Co chwila dołączał ktoś aby mieć jeszcze jedno zdjęcie z mamą, na którą od tej pory parzył będzie zapewne inaczej.
Była to niezwykle udana sesja we wspaniałej, pozytywnej atmosferze. Z radością ją powtórzę. Bardzo lubię proces przemiany, jaki ma miejsce podczas sesji. Początkowe napięcie, niedowierzanie w swoje siły a potem napływająca pewność siebie i otwarcie wraz z postępującymi sukcesami.
Skuteczne uwodzenie polega na demonstrowaniu swoich umiejętności tak, abyś partnerkę zaangażował.
Mówi się, że fotograf to ma klawe życie. Bo ma aparat a dziewczyny lubią pozować. Więc siłą rzeczy nie może opędzić się od adoratorek. Może coś w tym i jest. Ale dziś opowiem Ci o metodzie podrywu na fotografa, która jest zupełnie inna niż pozowanie. To pokaz Twoich umiejętności i zaangażowanie.
Cześć,
Nazywam się Robert Gołębiewski. Jestem fotografem produktowym, kulinarnym i portretowym oraz specem od marketingu. Dziś opowiem Ci o tym, jak romansować za pomocą zdjęć.
Demonstracja Twoich umiejętności to klucz
Obejrzyj uważnie ten film.
Zapewniam Cię, że po takim pokazie Twój romans będzie trwał i trwał. I będziesz dawcą przyjemności…
Czego Ci potrzeba?
Zaczynasz od zaproszenia kobiety na dobre prosecco. Dodaj, że pokażesz jej zupełnie nowatorskie metody picia tego trunku.
Tymczasem musisz się zaopatrzeć w:
Butelkę prosecco albo kilka
Kieliszek – na dość stabilnej stopce i możliwie elegancki. Ważne – powinien był gładki, bez wzorków. Inaczej wzorki czy szlify zakłócą przekaz.
Aparat – najlepiej lustrzankę.
Pamiętaj – ostrość ustawiasz na manual zaś aparat stawiasz na statywie!
Zakładam, że masz sprzęt…..
Lampa błyskowa lub jeżeli już wiesz o co chodzi – dwie.
Stawiasz je na stopkach – eksperymentuj. każde ustawienie da inny efekt.
Blenda, którą rozbierzesz bo potrzebujesz modyfiktora światła.
Wyzwalacz albo zdalny albo na kabelku. W tym jest cała zabawa.
Tło najlepiej czarne.
Dużo papierowych ręczników.
Będzie mokro więc otocz kieliszek na ile możesz ręcznikiem ale tak, aby nie wchodził Ci w kadr!
Ustawienie
Kiedy już jesteście razem opowiadasz jakie to cuda jej pokażesz. Ważne, abyś ją zaangażował w to co będzie się działo.
Ustawiasz tło. Przed tłem stawiasz stolik – wymiar 50 x 50 cm wystarczy znakomicie.
Ustawiasz na stole kieliszek i nalewasz nieco Prosecco.
Dolewasz aż będzie wypełniony.
Czekasz aż Prosecco się uspokoi.
Umieszczasz owoce aby było ciasno…..
To dobry moment aby wręczyć partnerce wyzwalacz. Ty wrzucasz owoce ona robi zdjęcia.
Wrzucasz owoce a partnerka wciska przycisk. Ty oczywiście wszystko ustawiasz wcześniej. Nie ma ryzyka, że ona cokolwiek zepsuje.
W tej sesji opowiedziałem historię romansu, miłości, zagubienia i odnalezienia. Myślę, że było w tym też dużo o lękach samotności. Ale przede wszystkim chciałem pokazać dwoje pięknych ludzi.
Patrzymy ale nie widzimy. Zdjęcie produktowe powinno żyć własnym życiem i zachwycać formą. Dopiero po pierwszych zachwycie powinniśmy analizować na co patrzymy.
Marta to przykład dojrzałej kobiety, która czerpie radość z patrzenia na siebie jak i z tego, że inni patrzą na nią. Dołożyłem starań aby wydobyć z nią cechy, o istnienie których sama się nie podejrzwała.
Grażyna rozprawia się z mitami fotografii choć tak naprawdę przeprowadza akt bezgranicznej fascynacji.
Zestawia ze sobą geniusza fotografii reklamowej z mistrzem erotycznej prowokacji. Czy ich da się wogóle porównywać? A raczej — zobacz jak robi to Grażyna…
Miało być porównanie.. Jednakże tych dwóch artystów fotografii nie da się porównać. Stąd tytuł ,,emocje”. Obaj wzbudzają we mnie skrajnie odmienny rodzaj emocji. Tak, bo poza funkcją zatrzymania wspomnień, uwiecznienia wizerunku w określonych celach, pokazania charakteru postaci, fotografia ma również wzbudzać w oglądającym emocje. Fotografowie wywołują je w nas świadomie. Myślę, że poprzez swoje zdjęcia pokazują nam jacy sami są i co w nich samych siedzi i napędza.
Avedon i Newton, bo o nich mowa.
Avedon. Jestem absolutnie zachwycona!! Te zdjęcia mają w sobie niesamowitą zmysłowość, magię. Kiedy patrzę na jego zdjęcia, twarzy, postaci, interakcji miedzy kobietą i mężczyzną, to mocniej bije mi serce, pomału rozbudzają się emocje.. sposób w jaki prowadzi mnie przez poszczególne obrazy jest jak miękki zmysłowy dotyk, który pieści ciało, pomału powoli, odkrywając całe bogactwo doznań.. To bardzo miękka i zmysłowa gra.
Jest taka seria zdjęć Stephanie Seymour & Marcus Schenlenberg dla Gianni Versace Voque z 1993r.
Coś pięknego!! Zdjęcie kiedy Ona siedzi na jego kolanach, a On jest całkiem nagi… Niby nieco perwersyjne, a jednocześnie niesamowicie piękne.. Albo twarz Galliano z rogami z ręki nad głową z 2003r.. Niesamowite zdjęcia..
Mogłabym patrzeć i patrzeć.. uwielbiam ten stan, kiedy robi mi się leciutko gorąco a serce zaczyna bić mocniej, a ja otwieram się coraz bardziej i poddaję jego zmysłowemu magnetyzmowi.. On (Avedon), wie jak obudzić zmysły, jak poprowadzić, zawładnąć myślami, obudzić zmysłowość, aby chciało się podążać za tym i pragnąć być jedną z jego modelek, aby samej wywoływać takie myśli i skojarzenia.. Patrz na mnie! Chciej więcej, odkrywaj mnie POMAŁU, rozbudzaj…. Niesamowite odczucia…Cała oprawa, nastrojowość, zmysłowość mówi : napawaj się tym, zaciekawiaj, rozbudzaj, przechyl głowę, poprzyglądaj się…chcij dotknąć…
Natomiast Newton… Hmmm… To rodzaj fotografii, który określiłabym ….. ręka od razu w majtki…
On nie czeka na to co będzie.. ma być tu i teraz…ostro, gorąco, gwałtownie..
Kiedy patrzę na jego zdjęcia, czuję się zażenowana a nawet zawstydzona… Nie znaczy to, że nie lubię nagości, erotyki, seksu…nawet wręcz przeciwnie.. Ale jego zdjęcia odbieram jak kawał czerwonego mięsa rzucony prosto na stół. .Nie chciałabym być kobietą z jego zdjęć, są zbyt dosłowne, zbyt odarte z tajemnicy, niepewności, dreszczu ekscytacji z narastającego napięcia, podsycania… To są obiekty gotowe do zanurzenia się w nich… Spojrzenie, gwałtowne wejście i…. szybko po wszystkim… Nie chcę być taką kobietą, szybko było, szybko zapomniane.. Zdjęcie pod tytułem siodło, to typowe uprzedmiotowienie kobiety. To zapowiedź: zrobię sobie Tobą dobrze..
Nawet niektóre portrety są mocno agresywne, kobiety mają nadany wręcz mocny męski charakter.. wyzywające pozy. Papierosy w ustach, ostre spojrzenie…
Choć przyznaję, ze warsztat ma opanowany do perfekcji, rodzaj ujęć, dobór tła, rekwizyty, dobór modelek, światło, nawet osiągnięte wrażenie ruchu… artystycznie perfekcja.. Trudno przejść obok nich obojętnie. O to przecież chodzi.
Ma fotografie, które wzbudzają mój zachwyt.. Grace Jones i Dolph Lundgren z 1985r. Przepiękne ciała, cudowny kontrast… Nagość, piękno sylwetek męskiej i kobiecej, piękne kształty, linie mięśni, kontrast koloru skóry… Piękny i bestia…Ona jest tu bestią…
Niektóre portrety też są przepiękne.. Paloma Picasso Saint Tropez 1973r. Genialne zdjęcie. Odkryta pierś, a jednocześnie przysłonięta kieliszkiem. Kim Basinger oparta o siatkę w bardzo zmysłowej pozie..
Zdjęcie,, sexy woman”, które przedstawia piękną kobietę opartą obiema rękami na łokciach o stół, za nią mężczyzna rozsuwa jej białą suknię aż do linii pośladków, drugą ręką gładzi jej plecy..
Nieuchronność i oczekiwanie tego co nastąpi połączone ze zmysłową pieszczotą jest mega podniecające. . ale to dlatego, że nie ma tu dosłowności, nagiego ciała pokazującego wszystkich strategicznych elementów kobiecych, jest ten rodzaj napięcia, oczekiwania na to co nastąpi..
To tak jak odwieczna walka Adidas i Nike… Dwie marki sportowe… Niby oferujące to samo, odzież i buty sportowe…ich ciągła rywalizacja wizerunkowa i design…
Ja osobiście wolę Nike… jego ,, łyżwa”, jest delikatna, smukła, jakby leci, takie flou… aż chce się założyć te buty i będziesz lecieć, wzrastać płynąć do celu..
Natomiast ,,three stipes” Adidas’a, to takie mocne przy ziemi, takie zobacz jak mocno stoję.. Jestem silny, mocny tu i teraz…Mogę wszystko..
Oczywiście nie ma w tym nic złego…każdy wybiera to co mu odpowiada, co go interesuje, jaki rodzaj emocji chce w sobie obudzić, podsycić.. Od zawsze wiadomo, że obraz ma wielką siłę w osiąganiu wszelkich stanów emocjonalnych.. od zachwytu, przez podniecenie aż do strachu..
Dla tego projektanci bielizny osiągnęli wręcz mistrzostwo w propozycjach i różnorodności fasonów. Bielizna nie jest tylko czymś co zakrywa i chroni intymne części ciała, ona pobudza mocno zmysły ubranej i patrzącego. Od bardzo delikatnej, po bardzo erotyczną. Wszystko zależy od preferencji pary.
Avedon kojarzy mi się ze zmysłowymi koronkami, pasem do pończoch i cudownie wyciętymi stringami… natomiast Newton z półotwartym biustonoszem z ćwiekami i stringami z otwartym krokiem…
A patrzeć lubi każdy, bez wyjątku.. I każdy znajdzie dla siebie odpowiedni rodzaj twórczości i obraz.
Podsumowując… w moim odczuciu Avedon, dla kobiet i mężczyzn, którzy pragną rozbudzić zmysły, Newton dla tych , którzy szukają mocnych wrażeń.
Ja osobiście wolę drogę jaką podążam z całym bogactwem ukształtowania terenu, którą mogę się napawać, zachwycać, chłonąć , przystanąć żeby przeżyć, nawet jeśli to opóźni dotarcie do celu, niż najkrótszą ale ekstremalną mocno ekscytującą, aby jak najszybciej dopaść finiszu..
Avedon zmysłowy, erotyczny, Newton erotyka na pograniczu pornografii.
Kalendarz ma wisieć cały rok jak obraz w galerii. Pomyśl o tym zanim przystąpisz do pracy nad planowaniem poszczególnych stron.
Firmy nieustannie eksperymentują z kalendarzami. Niestety, jak to z eksperymentami bywa, nie wszystkie są udane, a niektóre kończą się wybuchem w laboratorium… Tymczasem „wzorzec metra”, Kalendarz Pirelli kończy w tym roku 50 lat i nadal wyznacza kierunki. Jednak aby dostrzec drogę, czasem trzeba zejść z utartego szlaku, wspiąć się na wzgórze i spojrzeć szerzej… Nie wszyscy to potrafią. Co niestety widać.
A więc postanowiłeś mieć kalendarz… W porządku, pogadajmy o tym
OLYMPUS DIGITAL CAMERA
Jakiś czas temu pewna firma zajmująca się złomem przesłała mi swój kalendarz. Temat zaintrygował mnie i zainspirował do dogłębnego zbadania tematu. Nie tyle temat samego kalendarza jako takiego, ale niewykorzystanego potencjału, jaki drzemie w złomie i w zmysłowej nagości.
Nagie lub półnagie dziewczyny to motyw przewodni całego mnóstwa kalendarzy, które pojawiają się w warsztatach samochodowych, zakładach wulkanizacyjnych czy biurach firm. Kalendarze – jak w sumie wszystko – można podzielić na produkty ciekawe i beznadziejne.
Aby te dobre mogły błyszczeć, tych beznadziejnych musi być znacznie więcej. Stąd też zalew tandety, która później wypełnia kosze na śmieci oraz składy makulatury. Regularnie sam dostaję oferty, w których producent – najczęściej drukarnia ale coraz częściej firma, w której dział marketingu sprowadza się do faworyty szefa, który uważa, że jest chodzących seksappealem – próbuje mi wcisnąć właśnie taką tandetę, którą miałbym obdarować swoich przyjaciół i partnerów biznesowych. Obdarowani następnie poczuliby się niezręcznie i wywalili kalendarz do kosza lub wieszali, kiedy bym ich odwiedzał. Po cholerę taka zabawa? Nazwijmy rzeczy po imieniu. Tandeta to tandeta, badziewie to badziewie. I pogadajmy o tym, jak uniknąć tworzenia takiego szajsu. Kalendarz to poważna sprawa – musi przecież pracować na czyjś wizerunek przez cały rok.
TYPY KALENDARZY I ICH ZASTOSOWANIE
Zanim omówimy sobie co można fajnego zrobić, warto przyjrzeć się ofercie rynkowej. Przyjmujemy, że interesuje nas coś ciekawego na ścianę, więc całkowicie odpuszczamy sobie różne fikuśne kalendarze z funkcją terminarzy. Tym się zajmę przy innej okazji – tu też są mistrzowie tandety oraz niewielka grupa bardzo zdolnych twórców. Wracamy więc na ścianę.
KALENDARZE TRÓJDZIELNE
Kalendarz o najsłabszej sile rażenie. Jednocześnie mający zastosowanie wyłącznie wąskim zakresie. Twórca tego pomysłu powinien zostać skazany na przesuwanie tej folii, przesuwanie krateczek oraz czytelne zapisywanie terminów. Estetycznie – raczej nie ma co tematu rozwijać.
Pole manewru jest niezwykle ograniczone. Mamy do dyspozycji tzw. główkę – gdzie wciskamy zdjęcie, nasze logo, adres oraz trzy części z tzw. kalendariatem, który sobie wisi. Potem sukcesywnie odrywamy kartki i tak sobie leci miesiąc za miesiącem. Dobre dla kogoś, kto chce wiedzieć jaki jest dzień – jeżeli jest na tyle zdyscyplinowany, by tę krateczkę przesunąć. Estetycznie ma to sens tylko, jeżeli wchodzi w pewną szerszą formułę wizerunkową. Inaczej, jako produkt samodzielny utonie w ocenie jemu podobnych. Mimo to, robi się tego setki tysięcy rocznie z czego zapewne 90% ląduje na makulaturze. Moim zdaniem – ryzykowne wydawanie pieniędzy. Jeżeli myślicie o tym, aby kogoś obdarować takim kalendarzem, dobrze zastanówcie się nad tym, jak wygląda Wasza strategia wizerunkowa w całości. I czy – jeżeli już zdecydujecie się na trójdzielny – nie powinien być po prostu wersją ekonomiczną, podczas gdy dla naprawdę wartościowych partnerów zrobicie coś zupełnie innego.
KALENDARZE CAŁOROCZNE
To niezwykle poważne wyzwanie dla autora projektu. Na kalendarz trzeba patrzeć jak na obraz. Chcemy czy nie, wisi i musi mieć w sobie to coś, co nas zaciekawi. Przecież nie powiesisz sobie jakiegoś paskudztwa i nie będziesz się katował tym przez cały rok. Stąd planując taki kalendarz, który ma reklamować naszą firmę, trzeba brać pod uwagę nie tyle walące po oczach logo czy informacje o naszym produkcie – ale obraz, który będzie ciągle świeży. Na świecie od szeregu lat odchodzi się od tego typu kalendarzy. Różnica sprowadza się tak naprawdę do kosztów – zrobienie kalendarza jednorocznego oraz tego, który obejmuje 12 miesięcy nie sprowadza się do liczby 12. Chodzi o różnorodność. Poza tym kalendarz całoroczny narzuca pewną formę – oprócz np. pięknej dziewczyny, która sobie stoi czy leży – albo ciężarówki – trzeba jeszcze wpasować cały kalendariat – czyli 12 miesięcy na jednej stronie. Sporo nieodwracalnie straconego miejsca. Osobną kwestią jest sprawa reakcji papieru czy materiału, na którym zrealizowano druk na czynniki środowiskowe. Papier poddaje się ich działaniu, farby wchodzą w reakcje, wilgoć – jeżeli jest obecna, również robi swoje. Tego typu kalendarz sprawdza się w miejscu, gdzie raz powieszony ma cieszyć oko. Upodobały sobie tę formę firmy produkujące opony lub obręcze kół. Jeżeli materiał ilustracyjny jest ciekawy – kalendarz może skutecznie spełnić swoje zadanie. Ale tu zaczyna się pole do popisu dla dobrego fotografa oraz wymaga powstania całej, wspólnej koncepcji, która spowoduje, że kalendarz będzie „pracował” cały rok.
KALENDARZE 12-MIESIĘCZNE
To rodzaj kalendarzy, który wydaje się być najciekawszy. Zarówno do kalendarza całorocznego jak i 12-miesięcznego – jeżeli nie idziemy na łatwiznę i nie kupujemy zdjęć ze stocku – zrobienie sesji fotograficznej, jeżeli będziemy operowali w jednym klimacie, zajmie tyle samo czasu i wygeneruje podobne koszty. Za to dostajemy o wiele ciekawsze narzędzie – bo tak trzeba traktować kalendarz – które odnawia się po każdym miesiącu. Kolejną zaletą takiego kalendarza jest powierzchnia. Jeżeli nie bawimy się w jakieś półśrodki [jak ma to być robione „po taniości” lepiej sobie odpuścić] warto wykorzystać możliwie duży format i z namysłem zaprojektować układ strony. W mojej ocenie kalendarz 12-miesięczny jest najciekawszą formą prezentacji firmy – pod warunkiem, że znajdziemy odpowiednią formę wizualną, która trafi jako materiał graficzny na każdą stronę.
I teraz warto porozmawiać o pewnym kalendarzu, który wszyscy chyba znają.
FENOMEN KALENDARZA PIRELLI
Nie ma chyba osoby, która nie wiedziałaby, czym jest kalendarz Pirelli. Załóżmy jednak, że wśród czytelników są osoby, które tematem się nie interesowały i sprawa im umknęła. Zacznijmy więc od początku. W sumie to dobry moment do rozmowy o kalendarzu Pirelli, ponieważ ta już w sumie „instytucja”obchodziła kilka lat temu 50 lecie.
Warto przy tej okazji przypomnieć krótką historię całego przedsięwzięcia. Rozpoczęło się zgoła niewinnie. Jest rok 1964. Fotograf portretujący Beatlesów dostaje zlecenie od firmy Pirelli. Sprowadza się ono do podróży na Baleary, gdzie miałby fotografować dwie piękne dziewczyny. Zgadza się i przystępuje do realizacji. Potem sprawy toczą się niejako samodzielnie. Tak powstały kalendarz nie trafia jednak do sprzedaży. Jest rozdawany bezpłatnie wąskiej grupie uprzywilejowanych Klientów firmy. Z czasem stało się to zwyczajem i z roku na rok wydaniu kalendarza towarzyszyły coraz większe emocje. Sam kalendarz już na samym początku wymknął się z niszy motoryzacyjnej, zapewniając jednocześnie marce Pirelli niespotykaną nigdzie indziej popularność. Przez projekt przewinęły się najznamienitsze nazwiska fotografi i, kina, mody. Co złożyło się na ten niesamowity sukces? Warto poddać to dokładnej analizie, gdyż zrozumienie takich fenomenów często pozwala pojąć mechanizmy, które za takim sukcesem stoją. Wczytując się w wywiad, jakiego właściciel złomowiska udzielił portalowi fotograficznemu można wyczytać zdanie, w którym przyznaje, iż inspiracją do nowego kalendarza, już bez elementów metalowych, którego akcja dzieje się na łące – był właśnie kalendarz Pirelli. To bardzo odważne stwierdzenie i szczerze życzę autorowi tych słów, by powtórzył sukces legendy, jaką jest kalendarz Pirelli. Jednak pozostaję przy zdaniu, iż obydwa projekty dzieli ocean niezrozumienia oraz całkowicie odmienne koncepcje. Co złożyło się na sukces kalendarza Pirelli?
Można zaryzykować stwierdzenie, że przynajmniej trzy istotne czynniki. Po pierwsze, fenomenalni fotografowie. Fotografowie, którzy wchodząc w ten projekt mieli już na swoim koncie dokonania artystyczne – często poważne i znaczące. W sumie każdy kalendarz to ekspresja twórcza każdego z nich – kreacja, stanowiąca osobny często rozdział w historii fotografi i. Kolejnym czynnikiem były i są intrygujące postacie. Postacie, gdyż nie tylko kobiety gościły na kartach kalendarza. Kilka razy pojawiali się tam mężczyźni, znani aktorzy, muzycy, uchwyceni w czerni i bieli. To ważny drobiazg i wskazówka dla tych, którym kalendarz Pirelli kojarzy się tylko z nagością. I na koniec – skoro jesteśmy przy nagości – właśnie piękne kobiety często w zmysłowych pozach. Zmysłowych,gdyż granice erotyzmu utrzymywane są w żelaznych ryzach formy wyrazu. Wszystko to razem stanowi popis wirtuozerii autorów, fotografów i modeli, których nazwiska albo już znane w świecie sztuki lub dopiero wchodzących w świat wielkiej mody, jak o Naomi Campbell, która właśnie w kalendarzu Pirelli miała swój poważny debiut. Kiedy więc firma szuka inspiracji w kalendarzu Pirelli, powinna ograniczać się do inspiracji szukając swojej własnej drogi. Nie ślepo kopiować pewne rozwiązania, nie zapraszając jednocześnie światowej klasy fotografa, nie zapraszając najsłynniejszych modelek oraz nie zapewniając pełnej swobody twórczej artyście. Inaczej wylądujemy na łące z gołymi dupami. Tam właśnie wylądował kalendarz na rok 2014 złomowiska, podczas gdy z przyczyn dla mnie niezrozumiałych kalendarz z roku 2012 był krokiem w bardzo ciekawym kierunku. Bo – co jest chyba najważniejsze – Pirelli poprzez kalendarz wyszło poza motoryzację. Wymknęło się standardom, stało się mecenasem sztuki. Fotografowanie kilku nagich dziewczyn biegających po łące nie zapewni sukcesu na miarę Pirelli. Poszukiwanie ciekawych form w czerni i bieli – łączenie zmysłowej erotyki z elementami złomu – to właściwa droga, którą należy kroczyć.
A CO ROBIĄ INNI?
Na rynku wtórnym istnieje co najmniej kilka firm, które zdecydowały się robić kalendarze. Mimo, iż temat kalendarzy został zdominowany przez nagość, nie należy patrzeć na to w ten sposób. Uważam, iż nagość – o ile jest atrakcyjna i kusząca – stanowi jednocześnie swoistą drogę na skróty. Nie wiemy co pokazać? Dajmy gołą dziewczynę. Będzie git! Lakiernicy ze Spiec-Hecker regularnie tworzą swój kalendarz. Jest prosty w wyrazie. Forma koncepcyjna jest przewidywalna. Kalendarz nie ma pretensji artystycznych – stąd jego surowa forma nie razi, jeżeli ktoś takie drętwe obrazki akceptuje. Ten kalendarz jest niczym innym jak promocją marki i jej produktów w formie bezpośredniej. Słowem – nic porywającego. Istnieje przynajmniej kilkanaście sposobów na to, by w kreatywny sposób zaprezentować kalendarz z lakierami. Może kiedyś odważą się na poszukiwania. Intercars regularnie tworzy swoje kalendarze, lecz swoją ofertę kieruje do bardzo mało wymagającego odbiorcy. Sporo pary idzie w gwizdek, w mediach pojawiają się newsy o produkcji kalendarza. W efekcie jednak powstaje zestaw zdjęć, które sprowadzają kobietę do roli seksualnego stereotypu, a modelki w tym wydatnie pomagają, uznając chyba, że im bardziej wulgarny będą miały wyraz twarzy, tym lepiej dla nich, kalendarza i świata.
W roku 2005 próbowano powiązać nagą kobietę z produktem. Rok 2014 powinien być nazwany rokiem silikonu. Fotograf oraz osoba dobierająca modelki chyba mieli bałagan w terminarzu, gdyż dziewczyny idealnie pasują jako reklamówka kliniki chirurgii plastycznej. Tylko dla desperatów. Texa, producent testerów diagnostycznych wybrała jeszcze inny kierunek ekspresji, choć podobnie jak Intercars bardzo jasno komunikuje odbiorcy, iż ma go za niewyżytego samotnika. Otóż w kalendarzu wylądowały dziewczyny narysowane przez Milo Manara. Ten rysownik słynie z serii komiksów pornograficzno-erotycznych. Ma niezwykle zmysłową kreskę. Jego prace są ikoną popkultury. W zestawieniu z kalendarzem np. Intercars to zaproszenie do muzeum sztuki współczesnej. Jedyny problem jaki mam z TEXĄ to sama TEXA. Producent testerów diagnostycznych, urządzeń silnie związanych skojarzeniowo z komputerami a przez to przyszłością, technologią i rozwojem cywilizacji powinien pozycjonować się właśnie poprzez takie obrazy: kosmos, podbój kosmosu, technika przyszłości. Zmysłowa pielęgniarka z testerem TEXA w dłoni jako środek wyrazu i budowania marki mało przekonuje i uważam tę kreację jako kolejny przykład drogi na skróty. I pułapki stereotypu: mechanicy to babiarze, lubią gołe cycki więc im je dajmy, ale zapakowane inaczej. Zaznaczam, że niezwykle cenię komiks erotyczny, a szczególnie twórczość Milo Manara. Ale czy kalendarz do warsztatów to miejsce na aż tak zmysłową erotykę? Wątpię, ale może się mylę.
O producentach samochodów osobowych nawet nie ma co się rozpisywać. Wystarczy rzut oka na kalendarz Volvo aby od razu dać go komuś, kto nie darzymy zbytnią sympatią. Biorąc pod uwagę historię firmy, to niezwykle zasmucające. Jakby działy marketingu szły na łatwiznę. „Robię, bo muszę”. Pozostałe firmy samochodowe również nie wyróżniają się zbytnio kreatywnością. Zupełnie jakby nie istniało nic pomiędzy nagą, najlepiej wulgarną kobietą a po prostu jadącym autem. Słowem – nuda w formie oczyszczonej.
KOGO więc do cholery NAŚLADOWAĆ?
Jako wzór zawsze w takich sytuacjach zwątpienia przywołuję firmy produkujące ciężarówki – w szczególności Kenworth.
To klasa sama dla siebie. Doskonałe zdjęcia samochodów w ruchu lub przy pracy, świetna scenografia. Zdjęcia są tak zaaranżowane, że można na nie patrzeć godzinami. Podobnie postępuje CATERPILLAR – łącząc swoje maszyny z wizjami nawiązującymi do mrocznej przyszłości lub klimatów zapożyczonych z filmów s-f, nadając swoim produktom często złowrogi charakter apokaliptycznych maszyn.
Caterpillar to jedna z tych firm, która przykłada ogromną wagę do jakości przekazu wizualnego. Na takie zdjęcie można patrzeć długo, bez zmęczenia.
Są na szczęście także inni, którzy w kalendarzu szukają sposobów na pokazanie swojej pracy w sposób niebanalny. Bo i praca jest niebanalna. Na przykład studio zdobienia i tuningu przygotowało kalendarz „body paint”.
Do ciekawych wyjątków należy również kalendarz Sarah Lyonk, w którym autorka portretuje kobiety – mechaników samochodowych.
Sarah Lyonk wykonała kawał doskonałej roboty. Nie tylko zrobiła fajny kalendarz, w którym można notować terminy, ale wykorzystała w nim kobiety w formie, jakiej należy jej pozazdrościć. Promotorzy taniej golizny powinni się od niej uczyć. Szczególnie, że warsztatów, gdzie pracują kobiety w Polsce też jest kilka. Ale łatwiej przecież zawołać fotografa, rozebrać dziewczyny i potem nagłośnić akcję w necie. Nie wymaga to specjalnego wysiłku.
Niezwykle wartościowy kierunek. Nie dość, że ociepla wizerunek branży, jest doskonałym narzędziem do komunikacji z żeńską klientelą. Na tle powyżej opisanych przykładów kalendarz „złomiarzy” z roku 2012 wydaje się być rzadkim połączeniem interesującej fotografii, poszukiwań artystycznych oraz nawiązań do głównej działalności firmy. Wielka szkoda, że inne firmy nie mają chęci, odwagi czy jak to nazwać – by podążać taką drogą i kreować gusty – zamiast schlebiać tym najmniej wymagającym. Niestety właśnie poprzez takie pseudoartystyczne produkcje branża warsztatowa jest kojarzona właśnie tak, a nie inaczej. Celowo pominąłem kalendarze dotyczące motocykli, gdyż tu element żeński ma zupełnie inne konotacje i jest wpisany w pewien styl życia „wolnych jeźdźców” – o czym już wkrótce. Podobnie jak kalendarze wyścigowe, gdzie dziewczyny w obcisłych kombinezonach są stałym elementem graficznym imprez. I bardzo dobrze.
KOMU CO DAWAĆ – CZYLI MOŻLIWOŚCI POLIGRAFICZNE
Dzisiejsza technika pozwala na wiele rozwiązań i nie trzeba od razu kupować tony kalendarzy. Mając do wyboru kilka rodzajów oraz wiele technik drukarskich możemy rozważyć kilka opcji i wypełnić kilka kanałów komunikacji. Podstawowa kwestia – co dla kogo. Kalendarz trójdzielny należy traktować jako gadżet. Produkt masowy. Jeżeli obdarowany sobie go powiesi, dobrze. Jak nie, może dla szwagrowi. Mało się to przełoży na sprzedaż, może jakoś na budowanie świadomości marki. Ale słabo to widzę. W większości kalendarze trójdzielne są koszmarne. Jak dostanę od razu wywalam. Czasem jeden wisi w kuchni ale nie ze względu na jakieś walory estetyczne. Ot, łatwo na nim notować. Kalendarz 12-miesięczny to już produkt z wyższej półki i warto rozważyć edycję limitowaną dla ograniczonej grupy Klientów. Ponieważ druk jest coraz tańszy, może pokusić się nawet o wydania personalizowane: z dedykacją, z nazwiskiem czy firmą, która dostaje dany kalendarz. Naszym celem w przypadku takiego kalendarza jest spowodowanie, by obdarowany go sobie powiesił i aby mówił o tym innym. Forma czysto kalendarzowa, czyli sprawdzania „który dziś jest” jest realizowana zupełnie przy okazji i tak naprawdę tylko kalendarz trójdzielny pełni taką funkcję.
Na koniec, polecam film „Dziewczyny z kalendarza”. Choć nie ma związku z motoryzacją, pokazuje w ciekawy sposób jak grupa kobiet postanowiła poprzez kalendarz powiedzieć coś ważnego. Potraktujcie to jako inspirację. Przecież równie dobrze na stronach kalendarza możecie umieścić portrety swoich pracowników – a nawet Klientów. Nie ogranicza Was twórczo nic. Ważne, aby nie zamknąć się w ciasnej formule nagich, silikonowych piersi czy nudnego samochodu albo połączenia jednego z drugim. Wyjdźcie poza schemat. Amerykanie nazywają ten sposób myślenia „Out of the box thinking” – sukcesów w czym życzę Wam z całego serca. Nadsyłajcie do mnie swoje koncepcje – z wielką chęcią o nich napiszę. Warto promować ciekawe pomysły.
PODSUMOWANIE
jeżeli już robimy kalendarz trójdzielny pamiętajmy, aby: – stanowił element całości identyfikacji graficznej a nie był pojedynczym strzałem – powinien być skomponowany kolorystycznie z innymi elementami wizerunkowymi oraz kolorami marki – zdjęcie powinno być wykonane pod „nas” – zdjęcia stockowe – czyli kupione z Internetu pracują na dużym poziomie ogółu. Powinniśmy iść w kierunku indywidualizmu.
– Najważniejszym elementem jest przyciągająca grafika – ona ma być świeża przez 12 miesięcy. – Format kalendarza oraz układ pion poziom – uzależniony od elementu graficznego. Człowiek – najlepiej w pionie. W poziomie – grupa ludzi lub człowiek leżący. Poziom – ciężarówka, która wypełnia cały kadr. Produkty, które wypełnią cały kadr, umiejętnie skomponowane. – Czytelny kalendariat.
– Kalendarz 12 miesięczny może stanowić wizytówkę firmy. Zdjęcia na nim wykorzystane powinny być przygotowane indywidualnie dla Was – Format i kolorystyka powinny zachęcać do powieszenia na ścianie. Ten kalendarz ma być ozdobą. – Jest przeznaczony dla Waszych najważniejszych Klientów. Powieszony u nich, będzie widoczny dla ich Klientów. Chodzi o to, by zawisł. Musi się więc sam bronić.
Nazywam się Robert Gołębiewski. Jestem ostatnim żyjącym fotografem……
No dobrze, jeszcze raz…
Jestem fotografem, zajmuję się portretem, produktem, wizerunkiem i doradzam jak się pokazać, aby nas zauważyli…. i dobrze skojarzyli….
pisz do mnie tu!
dzwoń +48 501105098
Mieszkam w Grodzisku Mazowieckim – działam w całej Polsce i poza Polską.
Fotografia produktowa powinna być sztuką samą w sobie. Świadome tego firmy inwestują w sztukę. Dzięki temu ich produkty mają podwójną siłę rażenia.
Każdy, kto chce coś sprzedać, coś namacalnego staje przed wyzwaniem pokazania tego czegoś. Może nie zdajesz sobie z tego sprawy, ale fotografia jest praktycznie językiem komunikacji. Internet zaś do płaszczyzna, na której ta komunikacja się odbywa.
Zacznijmy od tego czym jest fotografia produktowa. Najlepiej ją pokazać. Oto kilka zdjęć, które wykonałem na potrzeby tego “wykładu”. Mają formę reklam – dzięki temu są bardziej komunikatywne.
A teraz przejdźmy do porad – jak robić dobre zdjęcia produktowe.
Porada pierwsza – Jak nie umiesz to nie rób sam
To w zasadzie oczywiste ale ludzie mają z oczywistymi rzeczami największy problem. Istnieje taki paradoks, który jest przekleństwem świata współczesnych mediów społecznościowych mianowicie:
Nie znam się to się wypowiem.
Podobnie jest fotografią produktową. O.. zrobiłam coś. Bombkę, Bransoletkę, nalewkę, cokolwiek. Chcę ją pokazać. Ale pokazać tak, żeby był efekt WOW.
No to biorę aparat, stawiam na stole i strzelam fotki. I niewiele osób ma chwilę refleksji…
“hej, przecież ja się na tym nie znam. Lepiej poszukam fachowca”.
Znakomita większość tłucze zdjęcia, wrzuca do Internetu i czeka……
Nie będę tego wątku rozwijał dalej bo ciąg dalszy znasz – zawsze jest tak samo.
Porada druga – nie ufaj przyjaciołom
Z jakiegoś powodu postanawiasz robić zdjęcia samodzielnie – przyjmijmy, że postanawiasz jednak zainwestować w siebie i wykupujesz warsztaty i próbujesz własnych sił. To czasami daje dobry wyniki bo możesz odkryć w sobie kolejną pasję.
Czasami. Bo w 98% procentach przypadków efekt jest taki sam. Jeżeli jednak już decydujesz się na publikację tych fotografii gdziekolwiek, nie wsłuchuj się w komplementy przyjaciół i rodziny. To ludzie, którzy zawsze będą Ci życzyć dobrze. A to znaczy, że będą starać się zapewnić Ci komfort. A skoro to zdjęcie produktowe to ma sprzedawać. Przyjaciele i rodzina nie będą Klientami. I kółko się zamyka.
Pokaż to fachowcowi. A najlepiej wynajmij fachowca. Robienie rzeczy samemu i pokazywanie, że robię coś źle i to osłabia wizerunek mojego produktu to sygnał dla Klienta.
Jak to jest u mnie? Mam wypracowany mechanizm braku litości dla swoich nieudanych prac. Jeżeli cokolwiek mi się nie spodoba w zdjęciu, które wykonuję, fotografia natychmiast ląduje w koszu. Tak samo postępuję z portretami.
Ty jesteś fachowcem w swojej dziedzinie. I skupiaj się na tej dziedzinie bo inaczej ucierpi ta główna dziedzina. Motywacja zaś by coś robić samemu bo to mniejszy koszt (a gdzie większa jakość?) jest tak słaba, że aż bolą zęby. każdy doświadczony człowiek to chyba przerabiał.
Porada trzecia – zadaj sobie pytanie co chcesz osiągnąć
Czyli tak naprawdę zadaj sobie pytanie – po co to robisz.
Stoisz przed prostym dylematem: czy wiesz czego chcesz. Bo im dalej w las tym więcej drzew. Jeżeli zaczniesz robić zdjęcia sama nawet nie będziesz wiedzieć co robisz, po co robisz i jakich środków użyć aby uzyskać efekt, którego nie masz w głowie.
Jak w każdej dziedzinie – im dalej w las tym więcej drzew – ciągle do tego przysłowia wracam. Jak w przemyśle zbrojeniowym. Dla jednego nabój to nabój a dla tego, co się zna może być zapalający, burzący, penetrujący i może robić masę innych rzeczy.
To samo fotografia produktowa. Może to być zdjęcie produktu – o bluzka. I gacie. O but. To zdjęcia czysto informacyjne. Taka rzecz, tak wygląda i cześć. Najlepiej taką konfrontację widać na E-bay. Na Allegro już mniej….. Kiedy oglądasz bardzo dobre packshoty czyli proste ale dobre zdjęcia produktu (takie dokumentalne – but to but ale dobrze ustawiony i oświetlony i tylko on…czysta forma) a potem przeglądasz zdjęcia wykonane przez innych sprzedawców – komórką, przy koszmarnym świetle…. Trzeba być desperatem….. prawda?
Fotografia produktowa a raczej “martwe natury” nie są wymysłem naszych czasów. Już wkrótce zabiorę Cię na wycieczkę po historii malarstwa “produktowego” ale teraz zerknij tylko na jeden z obrazów. Może zrozumiesz o czym mówię. Autora zapewne znasz. Brawo. To Caravaggio.
A co ty chcesz osiągnąć?
W wielu przypadkach chcesz pokazać, że coś po prostu JEST. Prosta sprawa. Sam but. Sama puszka. Tu bardziej chodzi to to, że mało co jest do zepsucia. Oczywiście można spieprzyć absolutnie wszystko.
Bywa, że chcesz zrobić wrażenie. Inaczej – odkrywasz, że możesz zrobić wrażenie. Wielokrotnie tak miałem. Zaczynałem od dokumentu – tak może wyglądać Twój produkt. Ale może i tak. I wtedy było – WOW! Bywało, że szedłem drogą spokojną. Pozostawiałem Klientowi ścieżkę decyzyjną delikatnie go popychając. W efekcie Klient się angażował i był sprawcą tego, co się działo przed moim obiektywem. Taka metoda jest bardzo dobra, bo poczucie zaangażowania mobilizuje.
I znacznie lepiej jest tworzyć wrażenie bo wtedy masz dwa uderzenia – świetna fotografia i produkt. Świetna fotografia ciągnie produkt. Tak jak w każdego rodzaju fotografii. I filmie.
Porada czwarta – testuj skutecznie
Jak już ustaliliśmy, fotografia produktowa ma sprzedawać Twój produkt.
Jeżeli powstaje np. 40 fotografii produktowych skąd wiesz, że akurat ta będzie “sprzedawała”? Twoje własne przekonanie, że jest atrakcyjna to za mało.
No własnie. Musisz przetestować. Ale znowu – nie dawaj tego do testowania znajomym, przyjaciołom a już w żadnym przypadku nie wrzucaj tego na żadne grupy sympatyków czegoś tam. Czemu? Dostaniesz totalny chaos i groch z kapustą. Tej się podoba to, tamtej siamto a jeszcze innej owamto. Plus masa wynurzeń osobistych bo akurat nikt nich nie słucha to wygadają się Tobie. A Ciebie interesuje wartość statystyczna….
Ja mam swoje metody, kiedy chcę sprawdzić co działa najlepiej. Często realizuję kampanie reklamowe w mediach społecznościowych. Nigdy nie pytam “Jak Wam się podoba”. Buduję profesjonalną kampanię której celem nie jest biznes a sprawdzenie, co przyciąga. Wielokrotnie zdziwiłem się efektami. Ty również się zdziwisz.
Kiedy masz już faworyta publiczności (czyste liczby a nie ględzenie w grupach na FB, z którego nic nie wynika) uruchamiasz kampanię właściwą i korzystając z tych zdjęć tworzysz materiały marketingowe. Bo już wiesz, że działają. Mają coś w sobie. Uruchamiają jakieś mechanizmy. Czy warto jest analizować jakie to mechanizmy? Warto, jeżeli chcesz procesy odtwarzać.
Porada piąta – wysyłaj jasne sygnały
Działania to nic innego jak sygnały. Kiedy produkujesz plecaki – może i całkiem fajne ale tak fatalnie sfotografowane, że wyglądają paskudnie (przykład z życia wzięty z Internetu – takich jest cała masa) wysyłasz sygnał. A jaki to sygnał?
Ano taki:
Hej, produkuję plecaki. Uwierz mi, są dobre. Zaoszczędziłam na zdjęciach bo przecież jak wygląda plecak każdy wie. Zrobiłam je sama.
To jest Twój sygnał. Zrobiłaś fatalne zdjęcia. Powiedziałbym paskudne. To Twój produkt – Twoja sprawa. Do momentu kiedy nie jesteś moim Klientem mam to w nosie. Ale Twoi Klienci to widzą.
Zauważ, że Internet pełen jest nawet kiepskich produktów ale bardzo ciekawie sfotografowanych.
I jest tak: w czymś się specjalizujesz. Robisz to dobrze. Produkujesz coś ultra fajnego. A potem paskudzisz to swoimi koszmarnymi fotografiami.
I żeby było jasne. To nie jest kryptoreklama. To ma Ci uświadomić, że gdzieś blisko Ciebie w Twoim mieście jest jakiś fotograf, który tak jak Ty specjalizujesz się w produkcji swetrów – specjalizuje się w pokazywaniu ich w sposób ultra ciekawy.
To też do Ciebie – fotografie – abyś mówił wprost. Jak widzisz coś kiepskiego to jest to coś kiepskiego. Jak temu komuś powiesz – Hej, to kiepskie jest, czemu to pokazujesz, czemu osłabiasz swój produkt – trafisz na dwa typy reakcji:
Pierwsza:
Kierowana przez EGO – a co Ty mi będziesz ględził, jak śmiesz wogóle krytykować ty patafianie, chamie bezczelny. To ja się staram…..
(tu nawet nie trać czasu na dyskusje)
Druga:
Szukałam fajnego fotografa ale nie znalazłam. A chcę to fajnie pokazać.
I masz pole do rozmowy. Jak obydwoje pokierujecie rozmowę na TEMAT a nie na odczuwanie to będzie z korzyścią dla tematu. A potem jak zdjęcia będą mega przyjdzie pora na odczuwanie.
I to w zasadzie wszystko.
Ach i porada bonusowa:
Porada szósta – bonusowa – Szukaj inspiracji i sam inspiruj
Fotografia to taka dziedzina, w której możesz znaleźć mnóstwo dziadostwa i nieco cudowności. I dla tej cudowności to dziadostwo stanowi tło, na którym się wyróżnia.
Ty szukaj tego, co Cię zachwyci. A potem szukaj sposoby by to odtworzyć a ptoem robić – mieć – lepsze.
Znajdź fotografa, który zaintryguje się Twoim produktem i uczyni go arcyciekawym przedmiotem pożądania. Ale skupcie się na tworzeniu ciekawych prac – nie oceniajcie ich w kategoria “dobra, zła”. ustalcie czytelne metody komunikacji. “Akceptuję”. A jeżeli “Podoba mi się” przy jego eksperymentach to rozwijaj dlaczego.
I rzucaj mu kolejne wyzwania. I tak krok po kroku stworzycie coś fenomenalnego.
Ot, i cały poradnik.
Co masz fajnego do sfotografowania?
Jestem najlepszym żyjącym fotografem…. Inspiruje mnie malarstwo w jego najlepszym wydaniu.
A na poważnie (kurczę, naprawdę jestem najlepszym…)
Jeżeli znalazłeś coś o sobie i szukasz kogoś, kto Ci pomoże, śmiało pisz.
Zastanawiasz się po ci tak naprawdę zdjęcie biznesowe? Fotografia wizerunkowa? Oto kilka powodów, dla których warto mieć dobry portret wizerunkowy.
Zapewne wielokrotnie zastanawiasz się nad tym – po jasną cholerę mi zdjęcia biznesowe.
Najpierw zaproszę Cię na najnowszy film.
Zobaczysz w nim przegląd portretów oraz odpowiedzi na pytania, które często się pojawiają.
A teraz do rzeczy…
Po co Ci zdjęcia biznesowe? Portret? Jak go wykorzystać?
Patrzysz na Facebook, na LinkedIn czy na strony Internetowe i widzisz ludzi i ich zdjęcia. Od tego zacznij – przyjrzyj się zdjęciom innych ludzi i zastanów się, które Ci się podobają i dlaczego. Oraz popatrz na takie, które Cię od razu odrzucają i dlaczego.
Zapewniam Cię, że tych drugich będzie znacznie, znacznie więcej.
Fotografia biznesowa – co to?
Portret biznesowy znajduje się na samych szczycie kunsztu fotograficznego. Dlaczego?
Dlatego, że aby zrobić dobry, przekonujący portret biznesowy fotograf musi mieć wiedzę z wielu dziedzin. Jakich?
Najważniejszy jest sam biznes i jego mechanizmy psychologiczne. Nie bez znaczenia jest branża. Zależnie od Twojej branży użyję odpowiednich rekwizytów. Skupię wtedy uwagę widza na przedmiocie, który jest symbolem Twojego biznesu. Choć nie jest to warunek – użycie produktu skraca proces poznawczy.
Popatrz na zdjęcie poniżej. Oto facet, który produkuje eko produkty spożywcze. Jest uśmiechnięty, życzliwy, sympatyczny no i trzyma w ręku swój produkt. Prosty przekaz.
Na fotografii poniżej mężczyzna – strażak – pozuje z psem. Strażak zajmuje się poszukiwaniem ludzi a jego pies to ratownik. Ich etykiety mundurowe mówią jasno kim są. Jeden wspiera drugiego. Tu nie masz do czynienia z produktem ale jasno określona jest grupa zawodowa.
Mój autoportret wykorzystany do kampanii reklamowej skierowanej do branży gastro też nie pozostawia wątpliwości. Co warto zauważyć, to zdjęcie pozornie “działa”. Zanim uruchomiłem kampanię na Facebook na pozyskiwanie kontaktów, wdrożyłem inną na “polubienia” strony na Facebook. Użyłem do niej siedem różnych kreacji reklamowych (pod zdjęciem poblikuję reklamę) i z tych siedmiu uważałem, że to jest jak najbardziej komunikatywne. Jakże się myliłem!
Okazało się, że ta fotografia przyciągnęła największą uwagę! Czemu? Nie zajmowałem się analizą – choć zapewne powinienem. Poprzestaję na testach – wrzucam w sieć kilka kreacji i sprawdzam. I zawsze jestem zaskoczony….
Skoro już wiesz, czemu może służyć zdjęcie biznesowe, idźmy dalej.
Wizerunek
Zadaniem fotografii wizerunkowej jest pokazanie człowieka w taki sposób, aby jego pozycja zawodowa lub profesjonalna skorzystała na tym. Aby wzrosła jego wiarygodność. Aby przekaz płynący ze zdjęcia przekonał jego potencjalnych partnerów do komunikacji z nim / z nią a nie z kimś innym.
Krótko mówiąc, patrząc na danego człowieka masz czuć, że już go lubisz. Że mu chcesz zaufać. Z tego powodu wieki temu ludzie inwestowali w malarzy i zamawiali obrazy, którymi obwieszali swoje ściany. Gdy tylko pojawiły się fotografie, fotografowano się na potęgę. Gdy pojawiły się gazety, drukowano zdjęcia gdy tylko dostępna była technika.
Jeżeli sięgniesz do prasy – szczególnie biznesowej – sprzed 100 lat zobaczysz, że pełno w nich portretów. Miały budować wiarygodność. To było główne zadanie – wiarygodność, spokój, pewność. Podosiły wartość słów zawartych w jakimkolwiek materiale.
Dziś niestety budowaniem wizerunku często zajmują się ludzie, którzy nie mają nawet odrobiny wiedzy o tej dziedzinie. W efekcie powstaje masa beznadziejnych ujęć, które wizerunek rujnują zamiast budować.
Przeznaczenie fotografii wizerunkowej
Zdjęcia wizerunkowe często wykorzystuje się na stronach firmowych lub w profilach zawodowych takich jak Linked In a nawet na Facebook. Często ludzie ukazywani są w swoim naturalnym środowisku zawodowym ale nie w formie reportażu. To subtelne różnice ale mają ogromne znaczenie przy doborze środków przekazu.
Facebook czy Linkedin to dawniejsze gazety takie jak Time czy New Herald Tribune lub branżowy Billboard. Ludzie często nie do końca wiedzą po co im takie portrety… Najpierw uważają, że warto bo inni mają. Gdy już im je robię zaczynają czuć satysfakcję, bo zaczynają rozumieć, że to nie tylko ich wyróżnia ale daje ogromną satysfakcję.
Zdjęcia wizerunkowe mogą zostać również wykorzystane w prasie branżowej albo przy opisie stanowisk. Wtedy osoba umawiająca się na spotkanie już wie z kim się spotka. Doskonale się to sprawdza w zakładkach „Kontakt”. Istnieje wiele zawodów, w których zdjęcia wizerunkowe spełniają ważną rolę w komunikacji z Klientem.
Portrety specjalnego przeznaczenia
Kiedy popatrzysz na moje portrety zauważysz wyraźną różnicę między większością zdjęć biznesowych, jakie oferują inni fotografowie.
Moje sesje wizerunkowe wymagają o wiele staranniejszego przygotowania niż zwykłe sesje portretowe choć pozornie przy portrecie z aranżacją mnóstwo czasu poświęca się na planowanie. Tu jednak przyświeca nam całkowicie inny cel.
Przy zdjęciach wizerunkowych chcę pokazać modela tak, aby jego Klienci, partnerzy biznesowi albo czytelnicy odbierali go pozytywnie, aby wzrastało zaufanie i aby z obrazu płynęły bardzo mocne sygnały. Sygnały gotowości do biznesu, sygnały wiarygodności. Biznes czy branża charakteryzuje się pewnym kodem komunikacyjnym.
W przypadku portretu możemy eksperymentować. Często wywołuję u modela różne emocje i badam aparatem jego lub jej zgodność między mimiką twarzy a tym, co sobą przekazuje.
Wielokrotnie wykryłem niezgodność – sprzeczność. Na przykład kobiety, które uważały się za władcze tak naprawdę mają w sobie łagodność i uległość. Lub odwrotnie – pozornie delikatni mężczyźni skrywają w sobie mnóstwo siły. Rolą fotografa jest wejście w buty psychologa, który to zrozumie i odpowiednio tym pokieruje.
Jeżeli fotograf nie posiada wiedzy psychologicznej to w zasadzie możesz mieć do czynienia z pstrykaniem fotek. Przypomina to trochę brzdąkanie palcem po klawiszach fortepianiu. Cały czas powstają dźwięki ale nie ma w nich melodii.
Wizerunek to spójne budowanie przekazu
Wizerunek to budowanie przekazu. Musi zostać wysłany spójny sygnał aby odbiorca go czytelnie odebrał. Nie ma tu miejsca na przypadek. Używanie portretu, gdzie eksperymentujemy z charakterem może wysłać sprzeczny sygnał. Stąd te subtelności musimy mieć na uwadze.
Zawsze zadaję pytanie “co pokazujemy?”. Stoimi na przeciwko siebie. Ty na tle. Ja przy statywie. Mamy już dużo omówione ale często nie znamy odpowiedzi na pytanie “Co” i “Po co”?
Popatrz na “Kwaśnego Joe”.
“Kwaśny Joe” to nazwa robocza postaci, którą stworzyliśmy z Bobem na planie. Staliśmy na przeciwko siebie. Ja już wiedziałem co robi. Omówiliśmy czemu mają służyć zdjęcia.
Kiedy zaczęliśmy robić zdjęcia uznałem, że warto stworzyć postać. Skoro Bob robi kiszonki, jest Kwaśny. Myśląc o postaci przyszedł mi do głowy Joe.
Po kolei eksperymentowaliśmy z produktami i miną. Im dalej tym kwaśniej. Ale zauważ, że na sam początek pokazałem życzliwą i radosną twarz. Czemu? Abyś wiedział, że to konwencja. Podobnie jak tu:
Gdybym pokazał Ci samo zdjęcie, byłoby to zdjęcie dziewczyny ze świecą. Gdybym pokazał zdjęcie z napisem powyżej świecy – hmmmm byłoby to takie…. tanie…. Seks sprzedaje ale niech będzie to ze smakiem.
Kiedy dodałem część na czarnym tle dałem Ci jasny sygnał, że to konwencja. Usmiechasz się. I zupełnie nic cię nie drażni a jedynie bawisz się taką konwencją.
Inny rodzaj konwencji zastosowałem tu:
Miałem do zaprezentowania produkt. Krzesła. Fotele. Oczywiście, fotel można pokazać atrakcyjnie. Już Marcel Duchamp pokazał pisuar jako dzieło sztuki (nie mów mi, że nie wiedziałeś…). Ale miałem też mocny portret Mirka i tak powstał bardzo ciekawy przekaz.
Jak widzisz, Twój portret może zostać wykorzystany jako bardzo skuteczne narzędzie pracy reklamowej. Marketing porzebuje paliwa. Tym paliwem może być Twoje zdjęcie.
Wracając do Kwaśnego Joe. Wykorzystałem zdjęcie wschodu słońca, jakie zrobiłem kiedyś w Mechelinkach i połączyłem go z Kwaśnym Joe. W efekcie mamy produkt o poranku.
Zdjęć Kwaśnego Joe nie byłoby tak wiele i nie byłyby tak barwne gdyby nie postać i sam Bob, który miał mnóstwo gadżetów i bibelotów i który lubi bawić się formą i jest otwarty. Bądź więc zawsze otwarty i miej dystans do siebie.
Nie przejmuj się co pomyślą inni. Kieruj ich myśli tam, gdzie chcesz. Bądź mistrzynią autokreacji.
Takim mistrzem nad mistrzami był Alfred Hitchcock. Nie dość, że kręcił doskonałe filmy – wspaniale je reklamował. I to dosłownie. Prasa branżowa była pełna jego zdjęć aranżowanych stosownie do aktualnie promowanego filmu. Dziś byśmy go nazwali mistrzem marketingu.
Zwierzęta doskonale zmiękczają wizerunek. Na tej fotografii kot stanowi punkt centralny zdjęcia. Katarzyna jest tylko….hmmm dodatkiem czy raczej tłem dla zwierzęcia, które zdaje się być gotowe do wyskoczenia z obrazu. Sporo czasu i prób wymagało uzyskanie tego efektu ale jest.
Sądzę, że na dziś wystarczy.
Wiesz już znacznie więcej niż na początku.
Przed wszystkim wiesz, do czego możesz wykorzystać swoje fotografie. A to dopiero początek.
Na koniec informacja: dysponuję ciekawym apartamentem w Warszawie. Jeżeli więc sesję traktujesz jako pewną formę eskapizmu i moja wizyta u Ciebie nie do końca Ci odpowiada, serdecznie zapraszam do umawiania się w tym miejscu.
Kiedy nie ma światła nie tylko jest ciemno ,ale nie ma też kolorów..
Uważamy je za coś oczywistego, za sprawą słońca za dnia i za sprawą elektryczności.
Po prostu jest. Zawsze tam kiedy go potrzebujemy, wystarczy nacisnąć przycisk lub przekręcić przełacznik.
Jego barwa, natężenie, a zatem sposób w jaki świeci zależy od rodzaju użytej żarówki.
Ale czy tylko taka jest jego funkcja?
W fotografowaniu ma olbrzymie znaczenie..
W zależności od kąta padania, jasności, ostrości, wydobywa bądź podkreśla wiele cech i szczegółów naszej twarzy, może ją wręcz modelować i nadawać za każdym razem inny charakter.
Czy zastanawiałeś się nad inną jego funkcją?
Kiedy nie ma światła nie tylko jest ciemno ,ale nie ma też kolorów..
Kiedy w nocy latarnie nie świecą, a z budynków nie pada żaden blask, załóżmy, że jest tylko słabe światło księżyca; wszystko jest szare..
Tak samo dzieje się w głębinach morskich. Im niżej się zanurzamy, tym ciemniej i bardziej szaro.
Wystarczy jednak skierować na dno jasny snop światła aby zagrało feerią barw .
Naraz ryby zyskują piękne kolory, wszystkie morskie istoty i rośliny także.
Czy nie jest tak zatem, że kolory istnieją tylko wtedy kiedy jest światło?
Gdyby go nie było cały świat byłby szary.
Najpiękniejsze jest światło słoneczne, ma piękną barwę, a wszystko na co pada ma piękne, głębokie i nasycone barwy.
Od zawsze producenci prześcigają się nad stworzeniem jak najdoskonalszego rodzaju żarówek.
Również do fotografowania używa się różnych lamp oraz filtrów światła. Wszystko po to aby wydobyć, podkreślić nasze naturalne cechy, takie jak choćby kolor oczu, skóry, włosów.
Umów się na sesję Kliknij – przejdziesz do panelu rezerwacji sesji! Umowisz sesję w 5 minut!
Można oczywiście bawić się filtrami aby uzyskać przerysowane barwy, albo mroczny klimat. Jeśli zaś zależy nam na oddaniu wiernym naszych cech, fotograf musi mieć duże doświadczenie w operowaniu światłem.
Od jego umiejętności zależy, czy sukienka na zdjęciu będzie miała taki kolor jak rzeczywiście ma… no właśnie a jaki właściwie ma? Który jest właściwy? Ten w świetle dziennym oczywiście. Jednak rano będzie miała inny odcień, w środku dnia inny, a jeszcze inny wieczorem.
Fotografa zadaniem jest tak dobrać oświetlenie, aby podkreślić to co najlepsze, zakamuflować niektóre cechy, nadać najładniejszy koloryt skórze, abyśmy nie wypadli blado, albo przerażająco, a sukienka miała piękny kolor.
Temu również służy tło. W zależności od jego koloru, zyskujemy odpowiednie odbicie, pogłębienie barw albo kontrast. Wszystko zależy od tego czemu mają służyć zdjęcia.
Dobry fotograf używa światła niczym malarz pędzla, chcąc wydobyć całe piękno tego co fotografuje, aby wprowadzić oglądającego w odpowiedni nastrój i wywołać odpowiednie efekty wizualne. Dzięki światłu uzyskuje głębię, wrażenie przestrzeni a często też ruchu.
Nic by nie zaistniało bez światła.
Fotografia by nie istniała, Pomijając walory estetyczne i wizualne, fotografia to nic innego jak naświetlenie kliszy pokrytej odpowiednią substancją reagującą na światło. Teraz oczywiście używa się innych technik, ale tak się to zaczęło. Zdjęcie to naświetlona klisza. A więc znowu światło.
Zachodzące słońce tworzy na niebie piękne kolorowe spektakle. Zachwycam się nimi za każdym razem, bo za każdym razem są inne. Nigdy nie jest tak samo. Jest wiele barw i odcieni, wiele kolorów, a niby zawsze ta sama sceneria, niebo, słońce, chmury… A wszystko to przez światło…
Często fotografuję te zachody, wydaje mi się to proste, natura wykonała za mnie całą robotę, od scenerii począwszy, poprzez obiekt (słońce), a na świetle i kolorach skończywszy.. Wystarczy odpowiednio się ustawić i zrobić pstryk.
Mechelinki. Poland 2019 Winnica Nawrot
Sunrise in Mechalinki vew from the cliff starting about 4 am
Fotograf, który robi zdjęcia ludziom ma o wiele trudniej. Musi całą robotę wykonać sam. Począwszy od scenerii, w tym wypadku tła, poprzez obiekt, czyli nas, na oświetleniu kończąc.
Jeśli jest świetny w tym co robi, efekt będzie fenomenalny. Spojrzymy potem na fotografię i powiemy wow! Bo On umie patrzeć i wie jak zastosować światło, abyśmy my potem lubili na siebie patrzeć, bo zobaczyliśmy to co On dostrzegł i tak pięknie oświetlił. A potem uwiecznił.
Nic nie istnieje i nie jest widoczne bez światła.
Umów się na sesję Kliknij – przejdziesz do panelu rezerwacji sesji! Umowisz sesję w 5 minut!
Kiedy tracisz poczucie siebie, już nie wiesz jaki właściwie jesteś, zrób sobie sesję. To swoista lekcja i terapia Twojego Ja.
Zastanawialiście się kiedyś nad znaczeniem tych słów? Myślę, że każdy doskonale zna to powiedzenie… tylko co to właściwie oznacza?
Tak do końca to właściwie wiemy i nie wiemy jak widzą nas inni.
My sami wstajemy rano, idziemy do łazienki, patrzymy w lustro, często mimochodem, dłużej, jeśli szykujemy się do wyjścia.. widzimy siebie w lustrze patrząc przez pryzmat życiowych doświadczeń, naszych upodobań co do ubrań, kolorów, fryzury i często też kompleksów.
Stworzyliśmy jakiś wizerunek siebie, który znamy, lubimy, albo nie.. Nasi bliscy i znajomi postrzegają nas w określony sposób, mają jakieś zdanie na nasz temat, swoje postrzeganie nas, które często nam komunikują w formie opinii bądź ,, prawd” o nas, ukształtowanych poprzez nasze zachowania, preferencje, styl życia, treści jakie wrzucamy na portale społecznościowe, zawody jakie wykonujemy… itp, itd..
Ale tak naprawdę to jacy my właściwie jesteśmy, jeśli ile osób wokół nas, to tyle opinii. Czy nie jest tak, że dopasowujemy się do tych ludzi, w oparciu o to co o nas mówią, jak komplementują, jak oceniają. Ludzie to istoty stadne, chcą być, żyć w towarzystwie innych, asymilować się, integrować.
Myślę, że często zatracamy siebie, swoje Ja, na rzecz przypodobania się, dopasowania do innych bo chcemy być akceptowani. Dlatego często mówi się, że mamy kilka twarzy..
Inni jesteśmy w domu, inni w pracy a jeszcze wśród przyjaciół czy przy kimś kogo lubimy, kochamy..
Często zastanawiałam się jak inni na mnie patrzą, jak mnie widzą?
Doszłam do wniosku, że wszyscy o których wspomniałam wcześniej, nie są obiektywni, ponieważ znają nas w określonych środowiskach i sytuacjach. Nie ma w tym oczywiście nic złego, gorzej jeśli zawieszamy się na czyimś osądzie o nas z chęci akceptacji i udajemy. Ale ja dziś nie o tym.
Jeśli chcesz dowiedzieć się jak widzi Cię ktoś inny, to myślę że fotograf i sesja zdjęciowa może być wspaniałym lustrem Ciebie. Dlaczego? Otóż powód jest bardzo prosty.
Fotograf Cię nie zna. Nie wie kim jesteś, co robisz w życiu, jaką masz pracę, rodzinę, status, z jakiego środowiska się wywodzisz, czyli nie ma gotowego pryzmatu lat i doświadczeń z Tobą, przez, który mógłby patrzeć.
Owszem spędza trochę czasu z Tobą na rozmowie, która bardziej ma na celu jednak rozluźnienie, rozładowanie jakiegoś napięcia wynikającego z faktu, że jesteście dla siebie obcy.
Kiedy zaczyna się sesja fotograf już wie, jakie masz mocne strony, jakie słabe, co emanuje z Ciebie ze środka, jakie cechy wybijają się na pierwszy plan, sposób w jaki patrzysz, układasz dłonie, jaką masz postawę, jak układają się włosy, składa się na obraz, którego często nie widzimy, bo patrzymy na siebie oczami wszystkich tych wcześniejszych osób i doświadczeń w naszym życiu.
Kiedy fotograf ustawi tło, włączy lampy, ustawi światło, postawi wśród tego Nas, to nagle okazuje się, że każda z naszych wcześniejszych ról, masek, twarzy, postaw tu się nie sprawdza i nie ma zastosowania, bo tu nie musisz się do nikogo i niczego dopasowywać, tu liczy się Twoje wewnętrzne Ja.
Twoje i tylko Twoje. To jaki jesteś kiedy nie patrzy nikt, kiedy jesteś sobą. I nagle okazuje się, że masz cechy, o, których dawno zapomniałeś, albo nie wiedziałeś, że je masz, że masz piękne oczy, promienną twarz, jasny uśmiech, wewnętrzną siłę i wielką niepowtarzalną indywidualność…Przestajesz udawać, bo nie musisz, tu liczy się tylko to co z Ciebie samo wychodzi i co potrafi dostrzec wprawne oko fotografa i jego obiektywu.
Ile razy mówiliście, że jesteście niefotogeniczni?
Jesteście, tylko przyszliście do studia z bagażem własnego postrzegania siebie. Fotograf widzi Ciebie takim jakim jesteś. Jesteśmy piękni, doskonali, niepowtarzalni, pełni, cali.
Każdy inny, nie ma drugiego takiego na świecie. Zapominamy o Tym. Kiedy dostajemy fotografię do ręki, to tak jakbyśmy trzymali w ręku lustro. Na niej jesteś przecież Ty, nie kto inny… Podoba Ci się to co widzisz.. Masz w ręku dowód na to, że właśnie tak Cię zobaczył i tak napisał…
Fotograf, w, którego oczach i obiektywie się przejrzałeś i zobaczyłeś. Więc kiedy tracisz poczucie siebie, już nie wiesz jaki właściwie jesteś, zrób sobie sesję. To swoista lekcja i terapia Twojego Ja.
Blog na stronie firmowej umożliwi Ci załatwienie kilku rzeczy:
– zbudujesz społeczność
– stworzysz swój wizerunek eksperta
– wzbudzisz zaufanie
– zbudujesz organiczne zasięgi
Mając dobre wpisy możesz zawsze je cytować i udostępniać i będą zawsze żyły własnym życiem.
Dotyczy to absolutnie każdej branży.
Zapewne pamiętasz Katarzynę i posty o budowaniu wizerunku. Przypomnę: możesz przejrzeć całość historii tworzenia wizerunku Katarzyny od początku w kilku częściach.
W drugiej części opisuję tworzenie infografik takich jak ta poniżej. Szczegóły znajdziesz TU.
Trzecia część dotyczyła łączenia zdjęć z tekstem – budowania spójnego graficznie i tekstowo obrazu, który wywiera wpływ. Szczegóły znajdziesz TU.
Część czwarta opisuje swoiste podsumowanie tego procesu. Masz więc opis budowania wizerunku przy użyciu portretu w czterech aktach. Więcej znajdziesz TU.
A teraz idziemy dalej.
Mamy stworzony wizerunek. Funkcjonuje – jak do tej pory losowo – w mediach społecznościowych w sposób nieuporządkowany. Ale to tylko pozory. Pobudził otoczenie do reakcji i kontaktów. Nikt nie mówi o niczym innym jak o zmianie wizerunku! Katarzyna jest w centrum uwagi. I to był cel.
Tak buduje się społeczność. Kiedy wszyscy, którzy mieli zobaczyć zarówno zdjęcia jak i ikonografiki już je zobaczyli (a ciągle napływają nowi) ja wykonuję kolejny ruch. Tym ruchem jest blog i strona.
Zaczynam od postawienia strony. Strona w przypadku firmy consultingowo-handlowej nie powinna być nadmiernie rozbudowana. Produkt jest prosty – wiedza, kontakty oraz zamówienia realizowane według życzenia Klienta. Nie odbywa się żadna sprzedaż on-line. Jeszcze nie ma stron lądowania, bo nie są potrzebne. Ale już wkrótce będą, gdyż opracowuję produkt. O tym później.
Już sam nagłówek wskazuje na to, że firma ma mnóstwo wspólnego z Internetem i chmurą. Dziś biznes prowadzi się głównie w chmurze choć mnóstwo ludzi nie ma pojęcia o co w tym wszystkim chodzi.
Strona jest czytelna, definiuje zakres działalności. I w zasadzie na tym etapie to wszystko co powinno na stronie się znajdować. Strona na razie jeszcze nie sprzedaje. Sprzedaje Katarzyna przez kontakt telefoniczny. A skąd pozyskiwać będziemy kontakty?
Blog
Blog nie jest bezpośrednim źrodłem pozyskiwania kontaktów. Służy do budowania społeczności i angażowania jej. Jest jednak wiele metod, dzięki którym można go później wykorzystywać do remarketingu. Do tego wrócę później.
Kluczową rolą bloga jest tworzenie angażujących treści. Jak zawsze w mojej metodzie najważniejszym elementem jest grafika. Grafika wykorzystująca portret i twarz. Twarz i tekst, który w skrócie odnosi się do tego, o czym piszemy. A piszemy o czymś związanym mniej lub bardziej z naszym biznesem i uzupełniamy to naszą opinią. Bo blog to przede wszystkim autor.
Sprzedaż zaś odbywa się gdzie indziej. Do sprzedaży dopiero się szykujemy. Teraz skupiamy się na poszerzaniu kręgów.
Blog jest w automatyczny sposób połączony z mediami społecznościowymi – Facebook i LinkedIn w przypadku Katarzyny. Każdy post, jaki zostaje opublikowany natychmiast pojawia się na tych platformach.
Każdy z wpisów angażuje.
Nie są wpisy dla wspisów – a często zdarzają się blogi, które pisane są tylko po to, aby zapchać treść i potworzyć tagi. Pisanie bloga to jak pisanie listu czy książki. Celem jest wciągnięcie czytelnika w swoją narrację.
Jak wspominałem, kolejnym krokiem będzie kampania ale jeszcze nie w tej chwili. Obecne działania przygotowują stronę do tego, aby miała już tzw. “content”. Czyli treść.
Już to co powstało spotyka się z odpiowiednim odbiorem. Na razie w skali mikro:
Blog został uruchomiony z początkiem listopada. Każda publikacja posta daje skok w statystykach realnych wejść.
I tym akcentem kończę ten wpis.
Robert
Robert Gołębiewski
Fotograf, portrecista (choć ma na koncie wyróżnienia za zdjęcia wnętrz i nieruchomości i sesje produktowe). Expert budowania wizerunku z wykorzystaniem fotografii i tekstu. Wydawca, autor poradników biznesowych i trener sprzedaży aktywnej telefonicznej.
Jeżeli już znasz moją metodologię, wizerunek oraz sprzedaż buduję zaczynając od zdjęć. Na nich buduję Twoją markę osobistą. To absolutne minimum. Pokazujesz swoją twarz. Czyli wiemy CO pokazujesz. Pozostaje kwestia JAK.
Kolejny projekt kampanii opartej na wizerunku wdrożony. Tym razem dotyczy branży bezpieczeństwa wymiany danych w Internecie. Oto garść szczegółów na temat tego przedsięwzięcia.
Zachęcam Cię do zapoznania się z tym materiałem. Doskonale uzupełnia ogólny opis działań, jakie podejmuję przy współpracy marketingowej z wykorzystaniem moich fotografii. Pełny opis znajdziesz tu.
Zacznijmy!
Klient to Kamil. Cel: skuteczne budowanie wizerunku profesjonalisty zajmującego się cyber bezpieczeństwem. Wybraliśmy dwa kanały komunikacji z Klientami: kampania Facebook nastawiona na pozyskiwania “leadów” oraz dynamiczna budowa “fanpage” na Facebook.
Jeżeli już znasz moją metodologię, wizerunek oraz sprzedaż buduję zaczynając od zdjęć. Na nich buduję Twoją markę osobistą. To absolutne minimum. Pokazujesz swoją twarz. Czyli wiemy CO pokazujesz. Pozostaje kwestia JAK.
Spotkaliśmy się i omówiliśmy branżę oraz produkt. Bo jeżeli sprzedajemy to musimy mieć produkt. Produktem jest oprogramowanie Cypher Dog. Służy do szyfrowania danych a raczej punktów odbioru i wysyłki między dwoma użytkownikami. A więc branża informatyczna, wysoce profesjonalna.
Mając tę wiedzę mogłem przystąpić do sesji. Fotografie powinny przedstawiać człowieka, który jest ekspertem w dziedzinie cyberbezpieczeństwa. Fachowca, który przemieszcza się z konferencji na konferencję. Konsultanta, który ma nieprzeciętną wiedzę. Ale też człowieka, od którego emanuje spokój. I który wzbudza zaufanie.
Kamil był perfekcyjnie przygotowany. Doświadczenie człowieka biznesu – wiecznie w podróży – robi swoje. Komplet koszul, dwie marynarki, spodnie, golf. I od zestawu z golfem i marynarką zaczęliśmy. Najpierw plan ogólny.
Mając plan ogólny mogłem opracować kadry, które później wykorzystałem do zbliżeń w kampanii.
Kadrowanie na tors idealnie nadaje się do infografiki biznesowo dydaktycznej. Cygaro rzecz jasna jest rekwizytem testowym. O dziwo Facebook puścił reklamę z cygarem. Możliwe, że algorytm w gąszczy reklam (blisko 130 wariantów) nie wyłapał tego detalu.
Następne kadrowanie do sama twarz. Idealna do mądrych, wzbudzających zaufanie cytatów.
W takim kadrowaniu nie mamy już cygara. Za to dostajemy mnóstwo miejsca na umieszczenie ważnego tekstu. I ten kadr wybrałem na początek.
Teraz kwestia tekstu. Mając już pełny obraz biznesu i produktu zająłem się tworzeniem odpowiedniego przekazu. Skupiłem się na kwestii bezpieczeństwa a raczej na zagrożeniach. W tej grafice użyłem strategii dowodu społecznego. Powołałem się na dostępne dane i włożyłem w usta eksperta słowa, które to potwierdzają. Powstała taka infografika:
Poniżej pokazuję zestawienie samego portretu i efektu końcowego. Zestaw marynarka i golf bardzo mi się podoba. Golf wraca do łask. Jego popularność sięga czasów Bonda a konkretnie filmu, który powstał po odejściu Seana Connery. Jego miejsce zajął George Lazenby i to on wypromował golf jako element mody męskiej.
Teraz przyszła pora na kolejne ujęcia. Drugie zdjęcie zrobiłem wzorując się na znanej postaci świata informatyki jaką był Steve Jobs.
Pełna sylwetka do pasa obejmuje podkoszulek, fragment spodni oraz cała głowę z ramionami. Okulary, zamyślona twarz fachowca skupiającego się na problemie. Ale problem to dla niego wyzwanie – jedno z wielu.
Powyżej pozornie to samo zdjęcie jednak wykadrowane tak, że nie widać fragmentu spodni. Postać zaczyna się od linii powyżej pasa. Jest bardziej zwarta.
W końcu kadr skupiający uwagę na oczach. Okulary, dłoń na podbródku oraz silne, mocne spojrzenie. Zdaje się mówić – panuję nad sytuacją.
Teraz efekt pracy nad tekstem, który pasuje do tej fotografii:
I teraz dwa porównania – ciasnego kadru z efektem końcowym oraz kadru ciasnego z efektem końcowym.
I kolejne zdjęcie pokazujące wykorzystanie pełnej sylwetki.
W ten sposób powstało blisko 30 infografik. Oto kilka pozostałych przykładów.
Tak stworzone grafiki wykorzystałem do budowania kampanii.
Kampanię na Facebook utworzyłem w zorientowaniu na leady. Kampania na pozyskiwanie kontaktów charakteryzuje się tym, że osoba, która zainteresuje się ofertą zostawia nam kontakt do siebie. Zdefiniowałem wartości na nazwisko, e-mail i telefon. Kampania została uruchomiona i trwa. Możliwe, że już Ci się wyświetla, jeżeli jesteś w grupie docelowej. Stworzyłem cztery grupy docelowe w podziale na wiek i płeć. Zgodnie z potrzebami Kamila. Za jakiś czas będziemy analizować wyniki i eliminować grafiki, które nie działają. Bo zawsze tak jest. W działaniach marketingowych należy nieustannie mierzyć efektywność materiału reklamowego. To, że nam się coś podoba nie oznacza, że podobnie odbierze to Klient Kamila. Dlatego musi mieć z czego wybierać.
Kolejnym etapem było przygotowanie strony na Facebook. Oczywiście jej szkielet przygotowałem wcześniej. Kamil sprawnie zabrał się do pozyskiwania fanów i szybko uzyskał wielu. Ważne, aby regularnie publikować aby budować społeczność. Strona nie sprzedaje ale jest doskonałeym generatorem kontaktów.
Kolejnymi etapami będą blog oraz mailing. Pozwoli to na skuteczny remarketing.
Przedstawiłem Ci w skrócie telegraficznym proces tworzenia wizerunku oraz kampanii reklamowej z wykorzystaniem platformy Facebook.
Zachęcam do obserwowania mojego bloga. W razie pytań kontakt do mnie jest na dole posta.
Dziękuję za czas! jeżeli materiał Ci się podobał i znasz kogoś, kto może skorzystać na takim rozwiązaniu, poleć proszę mu ten tekst.
Fotograf, portrecista (choć ma na koncie wyróżnienia za zdjęcia wnętrz i nieruchomości i sesje produktowe). Expert budowania wizerunku z wykorzystaniem fotografii i tekstu. Wydawca, autor poradników biznesowych i trener sprzedaży aktywnej telefonicznej.
